Wesleyan University Teaching Museum

Het museum is ontworpen voor een lange levensduur, met een mogelijke gebruiksduur van meer dan honderden jaren. De belangrijkste kwaliteit is het vermogen om in de loop der tijd van functie te veranderen en toch een hoogwaardige omgeving te blijven voor uiteenlopende doeleinden. Het is flexibel, opwindend en beschikt over solide passieve energiesystemen die door de eeuwen heen blijven werken.

Wesleyan University is een liberal arts college met een aantal unieke collecties muziekinstrumenten en historische artefacten. Om deze op passende wijze te huisvesten en een gebouw te creëren voor toekomstig ander gebruik, werd een uniek ontwerp gemaakt voor een gebouw dat de hoge kwaliteit van de campus minimaal beïnvloedt en tegelijkertijd een flexibel, spannend en duurzaam museum biedt.

Om de open kwaliteit en de natuurlijke omgeving van het bestaande campusplein te behouden, worden in het gebouwontwerp alle bomen op het terrein behouden en wordt het gebouw ondergronds ingegraven. Het gebouw is ontworpen om gevarieerd gebruik en hergebruik in de loop der tijd mogelijk te maken en bestaat uit drie delen: een betonnen schil dat een glazen omhulsel met configureerbare tentoonstellingsruimten ondersteunt.

Afzonderlijke structuren binnenin creëren ruimtes die voldoen aan de specifieke eisen van de collecties, collegezalen en leeszalen. De grote open galerij maakt een snelle wisseling van tentoonstellingsstukken mogelijk en het licht kan worden geregeld via hangende gordijnen die de hele dag door kunnen bewegen, waardoor het een lichte en visueel opwindende ruimte wordt.

Duurzaamheid door flexibiliteit

Dit gebouw benadert duurzaam ontwerpen van institutionele gebouwen op een geïntegreerde manier. In het ontwerpproces is primair aandacht besteed aan de technische, economische en functionele levensduur van het gebouw. Wil een gebouw echt duurzaam zijn, dan moet het ontworpen worden met het oog op een lange levensduur, zodat het in de loop der tijd een verscheidenheid aan functies kan vervullen.

Op deze manier wordt nieuwbouw vermeden. Deze nieuwe typologie dringt door in alle onderdelen van het gebouw: het gebruik van ruimtes met dubbele functies (gangen die ook dienst doen als ventilatieschachten en toegangswegen),het gebruik van materialen, de configureerbaarheid van de ruimtes en de bouwwijze. De fundering maakt gebruik van een labyrint voor grondkoeling, een lang vergeten bouwsysteem dat door de Egyptenaren werd gebruikt, niet alleen om een energiezuinige klimaatbeheersing te garanderen, maar ook om een fundamenteel raster te bieden dat de verandering van de functies van het gebouw in de loop der tijd ondersteunt.

1) Duurzaamheid versus tijdelijkheid:

Campusgebouwen veranderen vaak van functie in de loop der tijd. Fysica-gebouwen worden slaapzalen, dienstgebouwen worden klaslokalen. Voor dit project was onze opdracht vrij specifiek, en we hadden onze bedenkingen bij de levensvatbaarheid op lange termijn van het gefragmenteerde museumprogramma. Maar in plaats van op dit probleem te reageren door een generieke zolderruimte te ontwerpen (de typische aanpak voor flexibele programmering), wordt in dit ontwerp een strategie gebruikt die in drie stappen een gradiënt van permanentie biedt: een betonnen omhulsel, een glazen omhulsel en een lichtgewicht binnenverdeling.

De basis van het gebouw is een massief betonnen vat dat onder het maaiveld is verzonken. Deze permanente structuur integreert de circulatie en biedt een groot oppervlak voor toekomstige ontwikkelingen. Binnen deze structuur is een gebouw ontworpen dat in verschillende mate reconstrueerbaar is, maar voornamelijk licht is en gebruik maakt van haken en betonnen steunpunten voor de fundering, de structurele ondersteuning, de circulatie en het ventilatiesysteem. De belangrijkste omhulsels van het gebouw zijn verschoven ten opzichte van de betonstructuur om luchtstroming mogelijk te maken. De gecreëerde holte is daardoor zowel buigzaam als tactiel, maar vermijdt het creëren van een visuele scheiding tussen de permanente en tijdelijke elementen.

2) Schaal van mens naar landschap:

Om de architectuur van de Wesleyan-campus verder te diversifiëren, is gekozen voor een nieuwe methode om de relatie tussen het gebouw en het grondoppervlak tot stand te brengen; anders dan de reeds op de campus aanwezige methoden. Om de schaal van de aangrenzende gebouwen en de grote bomen op het terrein in evenwicht te brengen, kozen we voor een strategie van verticale recessie. Hierdoor wordt ook het binnenpark achter het gebouw ontlast van een grote structuur die de openheid ervan zou verstoren. Het gebouw is daarom grotendeels ondergronds gebouwd en biedt gebruikers de mogelijkheid om verschillende delen van het dak te gebruiken.

3) Organisatie van het programma:

Het derde principe van het gebouw is de organisatie ervan. Het gebouw is verdeeld in twee delen, een administratief privé-gedeelte en een "achterkant van het huis", meestal ondoorzichtig, en een open galerijgedeelte. Ze zijn gescheiden en gedraaid om een maximale omhulling te verkrijgen en toch de bomen en hun wortelsystemen te behouden. Het voorste gedeelte richt zich op de weg en het aangrenzende Davidson Art Center, terwijl het grotere achterste volume zich richt op de binnenplaats van de campus.

De volumes zelf zijn opgedeeld in drie niveaus; een privaat niveau ingeklemd tussen twee publieke niveaus, die verschillende doorsneden hebben. Privé en publieke ruimtes komen afwisselend tot uitdrukking in de circulatie door het gebruik van ondoorzichtige tunnels of transparante loopbruggen. Het programma komt tot uiting in het hoofdvolume, de galerie, en in de geïntegreerde open studiezones van de galerie, waar de volumes voor de verschillende andere afdelingen letterlijk zijn opgehangen. Zo wordt een open visuele organisatie bereikt, die zowel herkenbaarheid biedt door de codering van de volumes met materiaalsoorten, als een boeiende visuele complexiteit. De belangrijkste galerieruimten zijn dus volledig ongeprogrammeerd, zodat ze volledig configureerbaar zijn.

Klimaat en verlichting

De klimaat- en verlichtingsstrategieën zijn nauw met elkaar verweven, waarbij gebruik wordt gemaakt van regelapparatuur die elke gewenste licht- en klimaatconditie mogelijk maakt. Een buitenzonwering voorkomt interne warmtewinst, terwijl een binnenzonwering diffuus licht binnenlaat.

In de winter kan de zonnewarmtewinst worden verhoogd om het energieverbruik voor verwarming te verminderen zonder de gewenste hoeveelheid verlichting te beïnvloeden. Het binnensysteem heeft de vorm van een batterij verticale verstelbare banieren, die elk een bepaalde doorlaatbaarheid hebben. Door hun aantal en plaatsing kan de ruimte worden geconfigureerd voor verschillende verlichtingsniveaus en klimaatregeling.